Vroeger kon ik me oprecht boos maken om het feit dat mijn eigen woonplaats Spaarndam, een poepvlek met visgeur op de Noord-Hollandse kaart, geen eigen treinstation had. Als ik  de NS dienstregeling bestudeerde kon ik echt koken van woede. Het voelde zo oneerlijk! Hoe kan het dat door onsmakelijk klinkende plaatsen als Dronrijp, Koudum-Molkwerum en Klimmen-Ransdaal (?!) een super-de-luxe trein raast, terwijl mijn eigen episch centrum van de wereld het moet doen met een kleuterbusje, dat normaal gesproken fungeert om zwakzinnigen te vervoeren? Mijn weg naar school legde ik standaard hardop scheldend af. Op de fiets.

Inmiddels begrijp ik het hoe en waarom van de spoorverdeling. De afstanden in de noordelijke provincies, waar de kleine stationnetjes vaak gestationeerd zijn, zijn namelijk niet te onderschatten. Pak vanuit Groningen de trein naar een willekeurige plaats met een vage naam (legio opties, ik noem een Warffum, Loppersum, Roodeschool, Usquert) en u zult het zelf zien: Lange afstanden langs plat land. Ik gun alle Hurdegarypers, Mantgummers en Zwaagwesteindenaren hun station inmiddels van harte. Van dorp naar dorp fietsen doe je in het Noorden door een permanente windtunnel.

Ergens in dat hoge Noorden, en met eigen station, ligt het idyllische dorpje Baflo. Volgens Wikipedia staat in deze randgemeente  van Winsum de oudste jeugdsoos van Noord-Nederland. Uitermate nieuwsgierig naar de tent achter het  woord ‘soos’ (“Daar komen toch alleen knutsel-oma’s?”) nam Pavlov na een avondje doorzakken in Groningen een vrijwillige omweg. Want ja, als student heb je daar tijd voor. En zo krijg je nog eens antwoorden op prangende vragen. Bijvoorbeeld hoe jongeren in Baflo zich vermaken zonder hulp van de ver gelegen zuipmetropool Groningen. Als je dan op deze lovenswaardige missie ook nog eens oog in oog komt te staan met een erfenis van Herman Brood is dat alleen maar een onverwachte bonus. Check ‘t uit in deze mini-repo op lokatie!